حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی در تبیین لغوی و اصطلاحی واژۀ مباهله می فرمایند:
مباهله در اصل از ماده بهل (بر وزن سهل) به معنى رها کردن
است و حتى در تعبیرات فارسى خود نیز این جمله را به کار مىبریم که فلان
شخص را بِهِل کردهاند یعنى به حال خود رها نمودهاند. و در تفسیرهاى مذهبى
مباهله به معنى آن است که دو گروه بر سر یک امر مذهبى در برابر هم قرار
گیرند، و هر کدام درباره دیگرى نفرین کند، نفرین هر کدام مؤثر واقع شد دلیل
حقانیت او است.لذا
هرگاه دو نفر بعد از بحثهاى منطقى و استدلالهاى عقلى و برهانهاى روشن،
نتوانستند یکدیگر را قانع کنند، در اینجا هر کدام در حقّ دیگرى نفرین
مىکند و چنین مىگوید: «اگر من بر حق هستم و تو خلاف مىگویى به مجازات
الهى گرفتار شوى» و دیگرى هم همین را تکرار مىکند. و به درگاه خدا تضرع
مىکند و از او مىخواهد که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند؛ همان کارى
که پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله در برابر مسیحیان نجران کرد. به چنین کارى با حصول شرائطش «مباهله» مىگویند.
ارتباط معناى لغوى و اصطلاحى «مباهله» با یکدیگر روشن است؛ زیرا در مباهله
شخصى که مدّعى است حق مىگوید طرف دیگر را رها مىکند و امر او را به
خداوند محوّل و واگذار مىنماید.
برای خواندن متن کامل تأمّلی در حقیقت «مباهله» از منظر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی(مدظله) کلیک کنید.
